صبح یک ساعتی مونده بود به اذان صبح که بروبچ همسفر بیدار باش زدن که روز آخر شد و عشقست کرببلا را.... کمی به اذان مونده بود که رسیدیم درب سمت قتله گاه.
حضرت سکینه خاتون در گودال قتله گاه با پدر گفته اند:
مَنِ الَذی اَیتَمَنی یا اَبا
غرقه به خون بی کفنی یا ابا
اینجا ایستاده یا نشسته فرق نمکنه، فقط کافیه حواست رو جمع کنی و یادت نره کجایی ، تا تموم اون روضه ها و روایات و مقتل خوانی ها که یک عمر شنیدی و باهاش زندگی کردی رو ببینی. گه گاهی به خودم تشر میزدم که یادت نره اینجا گودی قتلگاه.... اینجا کرببلاست... یادت هست کجایی؟؟؟
دلم برای خیلی از بزرگانی که این سالها پای صحبتهاشون نشستم و سعی کردم بفهمم واقعا کربلایی ها چطوری یاحسین گفتن... تنگ شده. جاشون اینجا خالیه تا خلاصه تمام کلامهاشون برام مرور بشه...
جاتون خالی حاجا مجدالحسینی، حاج آقا موحد ابطحی، حاج آقا نمازی، حاج آقا تهرانی...
مردان خدا پرده ی پندار دریدند
یعنی همه جا غیر خـــدا هیچ ندیدند
هردست که دادند ازآن دست گرفتند
هرنکته که گفتند همان نکته شنیدند
یک طایفه را بهر مکافات سرشتند
یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند
یک فرقه به عشرت در ِ کاشانه گشادند
یک زمره به حسرت سر ِ انگشت گزیدند
جمعی به در ِ پیر خرابات خرابند
قومی به بر شیخ مناجات مُریدند
یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد
یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند
فریاد که در رهگذر آدم و خاکی
بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند
همت طلب از باطن پیران سحرخیز
زیرا که یکی را ز دو عالم طلبیدند
زنهار مزن دست به دامان گروهی
کز حق ببُریدند و به باطل گرویدند
چون خلق در آیینه به بازار حقیقت
ترسم نفروشند متاعی که خریدند
کوتاه نظر غافل از آن سرو بلند است
کاین جامه به اندازه ی هرکس نبریدند
مرغان نظر باز ِ سبک سیر فروغی
از دامگه خاک بر افلاک پریدند
